“Job in beat” en banen in Vlaardingen

tekst: Hans Knot   foto: ansichtkaart V&D Vlaardingen

Onder bovenstaand motto waant men zich persoonlijk helemaal in de jaren zestig van de vorige eeuw. De directie van het destijds populaire warenhuisconcern Vroom en Dreesmann was namelijk van plan een nieuwe vestiging te openen in het Zuid-Hollandse Vlaardingen. Uiteraard had men het nodige personeel nodig en het motto was dat voor de werving men zich vooral wenste te richten op de meer jongere generatie. En dus werd er door Vroom en Dreesmann Rotterdam N.V. een ‘job in beat’ georganiseerd in de plaatselijke Stadsgehoorzaal.

Het was volop aangekondigd in de lokale en regionale kranten en het had effect want binnen twintig minuten na de opening van de loketten, men diende een kaartje te bemachtigen, waren er 550 entreebewijzen uitgedeeld. Er was een bouwkeet ingericht als plek waar de kaarten beschikbaar werden gesteld. Gelukkig maar want het dringen van de vele mensen bleek dat er een ruit sneuvelde en ook een deur werd totaal ontzet.

In de hal van de Stadsgehoorzaal, waar voornamelijk vrouwelijke sollicitanten waren binnengekomen, werden dezen ontvangen door ‘charmante mini-meisjes, die ‘boo boo programma’s in day-glory kleuren’ aan de aanwezigen uitreikten. Eenmaal aangekomen in de grote zaal was er genoeg te beleven voor de potentiële medewerkers. Op de aangebrachte toneelgordijnen was een zogenaamde comedy-caper film te zien en te horen.

Judith Bos 1966 (foto: Ron Kroon, Anefo)

In de zaal was er ook volop muziek te horen die werd gepresenteerd door de toenmalige Veronica deejay Eddy Becker. En er waren volop verrassingen vooral toen om acht uur in de avond het merendeel van de lichten in de Stadsgehoorzaal uitgingen. Het was de presentatrice van het televisieprogramma ‘Fanclub’, Judith Bos, die vervolgens het podium betrad, waarna het geluid van ‘After Tea’ klonk. Plotseling ging het tweede doek omhoog en was daar de gelijknamige formatie vervolgens te zien en te horen. Uiteraard is het te begrijpen dat de toen aanwezigen meteen in een goede sfeer verkeerden en dat de hele avond bleven. Na dit optreden van ‘de beat’ volgden de banen en via een diapresentatie werden de diverse afdelingen binnen het V&D concern in Vlaardingen getoond.

Het was door het warenhuisconcern ingehuurde Judith Bos, die dus duidelijk een schnabbel had die eigenlijk volgend omroepnormen niet geoorloofd was, een interview had met de heer de Bot, personeelschef van het filiaal Rotterdam. En zowaar kwam daar ook een taperecorder aan te pas want een aantal malen werd een band gestart waarna verkoopsters en verkopers vol overtuiging over hun werk vertelden. Duidelijk werd dat het werken binnen het concern op een goede wijze diende te worden verkocht.

Gedurende een pauze periode werden de bezoekers aan het werk gezet. Zo dienden ze in groepjes een soort van top tien samen te stellen waarbij liters Coca Cola en Joy (een destijds ook populaire frisdrank) als prijs werden beschikbaar gesteld. Na de pauze was er weer tijd voor dans en muziek en After Tea. Op een plankier verschenen mannequins met de nieuwste mode die verkrijgbaar was in de andere filialen van Vroom en Dreesmann. Bijkomstigheid was dat de minimode dat jaar andermaal werd gewaardeerd.

Men raakte niet uitgekeken op de modellen met korte rok en veel blote been. Volgens de verslaggeving destijds zat er in de gehele show veel ritme, vooral afgestemd door After Tea. Het was een van de Nederlandse formaties die waren vertegenwoordigd op de lp Downbeat, in 1968 uitgebracht op het Discofoonlabel en exclusief op de markt gebracht door Vroom en Dreesmann.

Direct na voornoemd onderdeel van de show verscheen Eddy Becker op het toneel om samen met Judith Bos de prijzen uit te reiken voor de eerder genoemde ‘Top 10 wedstrijd’. Met veel bombarie verschenen de namen van de winnaars op een groot scherm alsook afbeeldingen van door hen gewonnen prijzen. Met stijl werden de prijzen ook nog eens op hoog volume genoemd, waaronder: ‘Een tabouretje met een fel oranje kussen’, ‘een knotsgekke armbandhorloge met een gele lakband’. Nadat alle vijftien beschikbare prijzen waren uitgereikt dachten velen dat er een einde aan het programma was gekomen.

Met veel lawaai en knetterpistolen verschenen, in Bonnie en Clydestijl, nogmaals de mannequins om het grote spektakel in Vlaardingen af te sluiten. Het is niet duidelijk in hoeverre het heeft bijgedragen tot de aanstellingen van vele jongeren in het filiaal in 1968.