En het werd andermaal afzien in de burelen van de Veronica Omroep Organisatie, kortweg VOO, toen op 14 februari 1977 bekend werd gemaakt dat de toenmalige minister voor Cultuur Recreatie en Maatschappelijk Werk, H.W. van Doorn, de aanvraag voor het krijgen van een C-status als omroep had afgewezen. De reden was dat een onderzoek had uitgewezen dat een groot percentage van de aangemelde leden geen kijk- en luistergeld betaalden. Reken er maar op dat het merendeel van dit percentage uit thuiswonende jongeren bestond. Voor het behalen van de C-status was destijds 100.000 leden nodig die voldeden aan de regels daartoe opgesteld binnen het ministerie van CRM. Op die manier bleek de VOO rond de 32.000 leden te weinig te hebben.
En dus ging de verwachte uitbreiding van zendtijd per 1 juli 1977 niet door. Het was Rob Out, directeur van de VOO, die als vanouds direct reageerde en de minister van onwil beschuldigde. Rob Out riep dan ook meteen een spoedvergadering bijeen van het VOO-bestuur waarin onder meer werd besloten een grote spoedactie op touw te zetten om de minister op korte termijn toch te kunnen bewijzen aan die benodigde 32.000 geldige leden te komen.
De aanvraag was al de tweede voor de C-status en werd op 15 december 1976 ingediend. Maar hoe ging het verder? Een nieuwe aanvraag werd op 10 oktober 1977 afgewezen omdat andermaal een steekproef had uitgewezen dat de VOO niet genoeg echte leden had. Op 21 november van dat jaar werd er een andermaal aanvraag voor C-status ingediend en werd er tevens bekend dat er een onderzoek plaatsvond naar eventuele commerciële bindingen die de VOO zou hebben.
De minister bleef dwars zitten en de zoveelste afwijzing leidde tot het aanspannen van deze kwestie door de VOO bij de Raad van State. Die besliste op 15 september 1978 dat het onderzoek beslist niet mocht mee worden genomen bij het bepalen van het aantal echte leden van de VOO. Op 13 oktober 1978 werd dan uiteindelijk de C-status toegewezen.
In de maand februari 1977 waren er ook veel klachten over de activiteiten van de zogenaamde etherpiraten. De storingen die ze veroorzaakten op diverse frequenties, in gebruik voor het scheepvaartverkeer, werden vooral zorgelijk voor verbindingen die gedraaid dienden te worden met schepen vanuit het havenkantoor van Delfzijl. Zelfs waren er momenten dat het totaal onmogelijk was communicatie met de schepen te voeren. Wel vaker waren er in die tijd klachten vanuit diverse instanties inzake veroorzaakte storingen door de geheime zenders. In één weekend kwamen er bij de politie in Delfzijl 50 klachten binnen over storingen veroorzaakt op de frequenties van het radioverkeer met schepen.
Vooral het Loodswezen ondervond veel hinder van het uitzenden op de middengolf door etherpiraten. De grammofoonmuziek van deze illegale radiostation ging in sommige gevallen helemaal overheersen waarbij communicatie met de loodsboten volledig verloren ging. Vanuit het Loodswezen stelde een woordvoerder niet op de hoogte te zijn of het aantal geheime zenders in die periode fors toe was genomen. Dit vanwege het gegeven dat sommige eigenaren onder meerdere namen actief waren. Maar ook de beoefenaars van ‘modelvliegen’ kregen meer en meer last van de storingen waarbij het soms gebeurde, bij de vereniging actief in de Eemsmond, dat een modelvliegtuigje onbestuurbaar werd daar op de frequentie, die werd gebruikt, ook een illegale radiomaker actief was.
