Struinend door de stapel RadioVisie-tijdschriften, die ik samen met collega hoofdredacteur Frans Schuurbiers uitbracht, botste ik op een aantal vaste rubrieken over landpiraten, korte golf stations en DX-ing. In een groot aantal had ene Herbert Visser een flinke vinger in de pap. Ik zou de jongeman voor het eerst ontmoeten in 1981 toen ik een soort (circus)directeur was bij het lokale Radio Gemini. Opererend vanuit Moeskroen, maar met uitzendingen die vooral bedoeld waren voor het zuiden van de provincie West-Vlaanderen, regio Kortrijk.
[klik om te vergroten]
Herbert had het plan opgevat om bij Gemini een nieuwsdienst op te richten. Wie was ik om daar ‘nee’ tegen te zeggen. Trouwens, wie zegt ooit nee tegen Herbert? Op een ochtend stond hij bij mij op stoep in Geluwe. Een rugzak vol potten pindakaas torsend, want in die tijd was het broodsmeersel nauwelijks verkrijgbaar in België. Zijn plan nam een vliegende start. Een nieuwsdienst was geboren. Eén van de eerste bij de toen nog hele prille vrije radiostations.
Sindsdien bleef ik contact houden met hem. Er werd vaak getelefoneerd. Meer dan eens bleek hij een fantastische informant. Hij bleef ons bevoorraden met radionieuws, zeker toen RadioVisie een online mediakrant was geworden. Maar nu ga ik te snel. Het verhaal dat ik wil vertellen gaat immers terug naar 1986.
Heer Visser was in de tweede jaarhelft op de Ross Revenge beland. Hij presenteerde er de ochtend voor Radio Monique. In die jaren werkte ik op het postkantoor van Menen als chauffeur. Om 05:00 uur begon ik een brievenbusronde. Zoals het woord het zegt; met de auto van brievenbus naar brievenbus rijden, openmaken en de inhoud in een grote postzak kieperen, naar kantoor brengen om te sorteren en voor verzending klaar maken. Een ochtendlijke rit die toch algauw een uur in beslag nam.
Ik had de collega’s zover gekregen dat ze naar de zeezender luisterden in plaats van naar de nationale omroep. Die ene dag, ik kwam net het kantoor binnengewaaid, vertelde een collega mij dat er een plaat voor mij was gedraaid, met een heleboel groeten er bovenop. Jammer maar helaas, ik had het niet gehoord. Ik wist dat Herbert aan boord was en dat hij het ochtendprogramma voor zijn rekening nam. Al had ik het zelf niet gehoord, ik was er wel blij mee. Het is een blijft een raar gevoel als iemand vanaf de Noordzee aan je denkt.
Herbert Visser
We spoelen door naar… 2001. Hans van Dijk en Harm Koenders starten de downloadclub. What’s in a name? Het idee was even eenvoudig als hartverwarmend voor zeezenderfans. Opnames van offshore stations werden verzameld en op een grote server gezet, waarna de leden van de club die uitzendingen konden downloaden. Een fantastische manier om snel en eenvoudig een verzameling programma’s uit te breiden. Uiteraard was ik lid en haalde ik zowat alles binnen wat er werd aangeboden.
Heel snel ging het om vele uren, waarvan ik af en toe een opname beluisterde, meestal tijdens het samenstellen van de dagelijkse RadioVisie. Al naargelang ik er zin in had, koos ik er een station uit. Inmiddels was het... 2005 en beluisterde ik in het voorjaar alles wat ik bezat van Radio Monique. Een vriend die helemaal wild was geweest van het station, was jarig in de maand mei en ik wilde hem verrassen met een cd, boordevol opnames van zijn favoriet radiostation.
Eenmaal de cd helemaal vol, wilde ik de kwaliteit testen. Het schijfje ging in de speler en helemaal toevallig hoorde ik de stem van Herbert Visser. Zonder er verder bij stil te staan, bleef ik luisteren. Tot mijn eigen stomme verbazing hoorde ik hem mijn naam noemen, groetjes volgden en een plaat werd gedraaid. Ook voor alle mensen die zo vroeg in de ochtend op het postkantoor van Menen druk aan het werk waren.
Na ruim acht jaar had ik eindelijk de boodschap gehoord die vanaf de Ross Revenge kwam. De wonderen der techniek zijn oneindig, maar dat was nog veel meer het wonder van het toeval. Of heet dit karma? Voorbestemd? Het lot?
