tekst: Hans Knot
In het toilet een geurblokje hangen is een gewoonte die gelukkig door velen wordt gehanteerd. Ook het gebruik van een chloormiddel is gemiddeld gebruik. Terugdenkend aan hoe het pak weg 60 jaar geleden gebeurde herinnerde ik mij laatst een soort van knijpbus waarin korrels zaten waarvan een kleine hoeveelheid voor de nacht in de wc pot werd gedeponeerd. En dan was er vandaag, bladerend door een oude krant uit 1962, plotseling een voorbeeld van een dergelijke bus terug te vinden. Let vooral op de liefderijke omschrijving van het te gebruiken product.
In mijn prille jeugd hoorde ik vaak het woord ‘kinderwondzalf’ voorbij komen, dat gekocht werd bij de WEKA aan de Korreweg in Groningen. Moeders gebruikte dat om schrijnende plekjes bij de billen in te smeren bij de kinderen en/of bij andere plekken die veroorzaakt waren door bijvoorbeeld te zijn gevallen. Dan weer eens een kapotte knie, een plekje op de elleboog en meer. Altijd was daar de kinderwondzalf bij de hand. In de volksmond ook wel kinderkontzalf genoemd. Ook wordt deze Edelzalf, die nog steeds in Groningen wordt gemaakt, gebruikt in de wintermaanden bij een schrale huid of kloven in vingers en handen. Ik dacht er even aan toen ik dit weekend plotseling drie kleine kloofjes kreeg. Trouwens staat daarvoor bij ons een pot uierzalf gereed. Niet dat we koeien houden!
