De familie, zoals ik me het voor de geest haal, bestond uit vader, moeder, blonde dochter en zoon. De dochter was ouder dan de zoon, die bijna van mijn eigen leeftijd was; we scheelden een jaartje. Nee, we zaten niet in dezelfde klas omdat mijn ouders hadden besloten dat ik naar een andere katholieke school zou gaan dan die behorend bij de Franciscuskerk. De jongen, een echte Oosterparker dus, ging in 1968 al bij GVAV voetballen en maakte dus ook de naamsverandering naar FC Groningen in 1971 mee. In 1974 werd hij Groningen weggeplukt door de staf van AZ ’67. Hugo Hovenkamp is de naam en nog steeds betrokken bij de activiteiten van de ploeg uit Alkmaar die dus FC Groningen op de pijnbank legde.
Maar wanneer was het dan anders. Even graven in mijn archief leerde me dat het in de maand september 1969 was dat een omgekeerde uitslag op het scorebord aan de Parkzijde van het Oosterparkstadion ons leerde dat GVAV met 4-1 had gewonnen van de ploeg uit Alkmaar, die twee jaar eerder was opgericht. Een legendarische wedstrijd aan de ene kant maar ook een wedstrijd waarin AZ, na 8 uur voetballen in de toenmalige competitie eindelijk een doelpunt scoorde en tevens ook de keeper van GVAV, de legendarische Tonny van Leeuwen, een doelpunt scoorde.
Het waren voor die tijd ongelofelijke cijfers die op het scorebord prijkten. 4—1 in het voordeel van GVAV. Zesduizend toeschouwers zochten, volgens een verslag in het Nieuwsblad van het Noorden, nog lang naar een verklaring voor deze wonderlijke score in een duel, waarin de verliezer vaak het beste voetbal had loten zien, maar desondanks kansloos ten onder ging.
‘Terwijl men in de kleedkamer van GVAV de beker van het succes met volle teugen leegde, vroeg AZ zich voor de zoveelste maal af hoe het toch allemaal mogelijk was geweest. In vijf wedstrijden leek de Alkmaarse defensie tot een ijzeren bastion gerijpt. Slechts vier doelpunten had doelman Gerrit Vooys dienen te accepteren. Dezelfde Vooys, die voor een groot deel schuldig was aan de plotselinge verdubbeling van de tegenproductie.
Robert Heinz was destijds trainer van AZ en hij vond dat zijn verdediging niet eerder zo slecht had gespeeld maar dat geluk voor zijn team ook was uitgebleven. Bij GVAV was het Ludwig Veg die trainer was en die stelde blij te zijn maar zeker niet gauw tevreden. Elftalleider was in die tijd Menno Boon, die vele jaren bij GVAV was betrokken. Volgens hem had men AZ bewust laten komen en met snelle aanvallen de slag geslagen. Uit het verslag bleek dat AZ vaak in de verdediging van GVAV was doorgedrongen en het Groninger team vaak had gewankeld. Maar AZ 67 had die dag geen afmaker ter beschikking.
En het waren vooral Martin Koeman en Tonny van Leeuwen die de vele gaten in de Groninger verdediging dichtten en de basis legden voor de onverwachte grote overwinning. Andermaal de verslaggever van het Nieuwsblad van het Noorden: ‘Een Martin Koeman, die op een overtuigende manier bewees dat GVAV hem nog beslist niet kan missen. Een Tonny van Leeuwen, die met superieure acties het vertrouwen in de Alkmaarse voorhoede steeds meer ondermijnde.
Opmerkelijk in die wedstrijd van 47 jaar geleden was dat Tonny van Leeuwen AZ niet alleen van doelpunten af hield maar hij ook een deel van de Groninger productie op zich nam. Halverwege de eerste helft raakte verdediger Kleef van AZ ’67 in een reflex de bal, waarna GVAV van scheidsrechter Van der Kroft een penalty mocht nemen.Tonny van Leeuwen kwam naar voren en knalde de bal hard raak.
Andermaal een reactie destijds in de krant door Van Leeuwen: “Ik heb er deze week vele uren op geoefend. Als je maar zo hard mogelijk schiet is het bijna altijd raak”. Over het risico: “Ik zorg wel dat ik eventueel op tijd terug ben”. De uitslag van destijds was volop reden voor de toeschouwers om tevreden huiswaarts te keren.
Bron: Hans Knot
