Ook deze keer wat herinneringen aan het jaar 1978. In de Herestraat te Groningen, even voor het Koude Gat, was daar in die tijd en heel lang daarvoor Café Raven, waarvan vele Groningers stelden dat het ging om een ‘Bruine Kroeg’. Als je kijkt naar een van de definities van ‘Bruine Kroeg’ kun je dit lezen: ‘Bij een bruin café denk je direct aan een authentiek café met een verhaal, zo'n traditionele, ouderwets ingerichte kroeg met schaarse verlichting en veel donkerbruin hout. Er hangt een intieme sfeer, een gevoel van huiselijke gezelligheid en geborgenheid.’
Natuurlijk waren niet alle genoemde facetten in elke ‘Bruine Kroeg’ aanwezig. In voornoemde Café Raven was er een dermate gezellige sfeer en vrolijkheid dat in januari 1978 in de lokale pers de vraag kwam of dit café in Groningen een officieel predicaat als ‘Bruin Café’ kon krijgen.
Eigenaar en exploitant was destijds Frits Diderich en hij verwachtte spoedig een bezoek van een vertegenwoordiger van de Compagnie der Bruine Kroegen en wel om een oordeel te vellen over zijn Café Raven. Men was bijna helemaal klaar met de verbouwing van dit, voor velen fraaie café, waarbij gesteld kon worden dat het toch wel ging om een zeer ingrijpende verandering.
Diderich stelde echter dat de veranderingen niet echt merkbaar zouden zijn voor de vele vaste bezoekers, die binnen of – bij goed weer – buiten hun regelmatige consumptie tot zich namen. Zelf mocht ik met bepaalde regelmaat op zaterdagochtend met één van mijn vrienden – Meindert Dikboom – er een koffie drinken en om bij te praten over onze gezamenlijke hobby. We voelden ons soms wel een van de stamgasten, mede omdat anderen de zaterdagochtend laat ook telkens verkozen om een plekje te vinden bij Raven.
Frits Diderich vond het destijds wel echt griezelig om het nodige te laten verbouwen in het oude pand. Immers was het belangrijkste de sfeer, die zovelen liefkoosden, te bewaren. Maar wat de oude sfeer betrof, waren er zo de nodige verrassingen. Toen werklieden de veredelde triplex planken van de wanden verwijderden bleek daaronder een prachtig grenen lambrisering te zitten, die ook nog in redelijk gave conditie was. Deze bleek te dateren uit de jaren dertig van de vorige eeuw en besloten werd, waar nodig, deze te restaureren.
Het feit dat de redelijk nieuwe eigenaar tot restauratie en nodige ingrepen overging had vooral te maken met de slechte brandveiligheid, die door vertegenwoordigers van de Groninger Brandweer waren geconstateerd. En Diderich stelde desgevraagd dat de brandweer behoorlijk coulant was geweest en niet eerder een verbouwing had geëist.
Gelukkig was die eis er niet gekomen want was dit wel het geval geweest dan had Diderich drie maanden Raven moeten sluiten, uiteraard met alle gevolgen van dien. Bij de verbouwing werd door zijn team maanden lang naar geschikt behang gezocht om de authenticiteit van Raven te handhaven, wat ook het geval was met de nieuwe bekleding van het toen bestaande meubilair.
Al schrijvende waan ik me weer terug aan vele mooie momenten in Café Raven. Helaas kwam er, gelijk aan andere oudere cafés en restaurants in de Heerestraat, een einde aan deze uitgaansgelegenheid en was de stad Groningen opeens weer een moderne eettent rijker. Wat nog blijft zijn de herinneringen en een uiting aan de buitenmuur van het gebruikte pand.
