Mimoyecques, het dorp met deze bijna onuitspreekbare naam, ligt in Normandi\u00eb. Wie een keer in de buurt is, kan het museum daar bekijken.<\/p><\/div>\n
Hitler gaf dus opdracht iets te ontwerpen dat vrijwel dagelijks meerdere bommen op Londen kon afleveren en op een betrekkelijk goedkope manier. De bedoeling was om met maar liefst 27 kanonnen een vrijwel constant bombardement op Londen te realiseren. Dat bleek een niet geringe opdracht. Aan de kust bij Normandi\u00eb stond wel een enorm spoorwegkanon (K5), maar de granaten haalden Londen bij lange na niet. Wel bereikten de bommen de kust van Kent en vooral Dover en daar is door de K5 dan ook flink wat schade aangericht. Het apparaat kon granaten van 1100 kilo meer dan 30 kilometer weg schieten!!<\/p>\n
Het enorme K5 spoorweg kanon<\/p><\/div>\n
Maar het duurde meer dan twee uren om het kanon weer te laden en bovendien was er zeer regelmatig storing, waardoor optimale inzet onmogelijk bleek. Vooral het hydraulische systeem had enorm te lijden onder de zware terugslag.<\/p>\n
De Engelsen hadden door gemaakte luchtfoto \u2019s wel een idee wat daar in een heuvel in Mimoyecques aan de hand was. Maar precies wisten ze het nog niet en om maar voorbereid te zijn, ontwierp Barnes Wallis alvast een enorme bom. De bedoeling van Hitler was om een superkanon te laten bouwen met maar liefst 25 lopen. Het zou dan mogelijk zijn om elk uur 300 granaten van 500 kg op Londen te laten vallen. En dat moest snel gebeuren want hij wilde wraak. De slag bij Stalingrad was verloren, de invasie in Normandi\u00eb was bezig (D-day) en ook de Duitse luchtmacht stelde weinig meer voor.<\/p>\n
Hiervan maakten de geallieerden dankbaar gebruik en bombardeerden nacht na nacht Duitse steden. Voor het kunnen uitvoeren van dit enorme V3 project werden uit alle hoeken van Europa duizenden krijgsgevangenen gehaald en dit waren dan uiteraard ook de eerste slachtoffers.<\/p>\n
Maar hoe laat je een kanon, zoals de K5, bijna twee keer verder schieten? Je kon bijvoorbeeld de explosieve lading aan het begin van de loop groter maken. Daarmee nam de druk toe en de granaat vloog dan wel verder. Dat was dus mogelijk, maar dan diende de loop aan het begin onhandelbaar dik te zijn.<\/p>\n
Je zou ook de loop langer kunnen maken, waardoor de druk van de explosie aan de granaat een hogere snelheid kon geven. De druk bleef langer achter de granaat aan, maar uiteindelijk hield dit ook op. Maar ook de lengte met toenemende wrijving had zijn beperkingen en als de loop vrij hing, kon er buiging ontstaan, waardoor de wrijving nog meer toenam.<\/p>\n
Een Duitse ingenieur, August Grunder, bekend geworden in de ontwikkeling van landbouwmachines, kwam op het idee het projectiel - terwijl het door de loop ging - elke keer een extra zetje te geven. Op die manier, dus elke keer een zetje, had hij berekend, kwam de snelheid uit de loop op een ongelofelijke 4 keer de geluidssnelheid. Door in de loop gaten te boren en daarop stalen bussen te monteren werd dit gerealiseerd. De bussen werden zo gemaakt dat er hulzen in pasten van standaard granaten. Uiteraard waren dit losse flodders. De ladingen ontploften wanneer de granaat langs kwam, met het vuur van de eerste lading achter zich aan.<\/p>\n
Op de beide tekeningen wordt dit duidelijk.<\/p>\n\n\t\t