Cafetaria Pietje en Mietje, Geldrop
tekst: Henk Kruize
Zo af en toe worden de herinneringen door anderen gezien als een vorm van opwekking van eigen gedachten over vroeger, die men dan weer met de redactie van Freewave Nostalgie en dus ook jullie als lezer deelt. We zakken af naar het zuiden van Nederland alwaar Henk Kruize zo het een en ander recentelijk via een gesprek met een nichtje naar boven haalde. Derhalve vandaar zijn relaas vanuit Geldrop:
‘Ik ga jullie mee terugnemen naar 1966, het jaar dat ik 11 jaar oud was en een fanatiek luisteraar van Radio Veronica, een passie die ik helaas niet kon delen met mijn ouders die niets moesten hebben van dat ‘moderne gejengel’. Elke Woensdagmiddag waren we vrij van school en kreeg ik van mijn ouders een kwartje, voor de jeugdige lezers, een muntje van 25 cent, mee en kon ik na schooltijd een ‘frietje met’ kopen bij Pietje Theeuwissen, een van de drie cafetaria's die Geldrop toen rijk was met de schone naam ‘Pietje en Mietje’. Een puntzak friet met flinke klodder mayonaise kostte toen 25 cent.
Piet Theeuwissen, in Geldrop beter bekend als ‘Pietje’, runde de zaak samen met zijn vrouw Mietje, een lieve maar zeer fors uit de kluiten gewassen vrouw met armen als een bootwerker en een spierkracht waar Cassius Clay jaloers op zou zijn geweest. Het aanbod van de zaak was: friet met mayonaise of piccalilly, kroket, knak- en bockworst, nasibal en ‘varkenspoten in het zuur’, die Pietje aanprijsde als ‘Pietje heeft ze niet, maar verkoopt ze wel.. varkenspoten in het zuur’. Reclame anno 1966! Kom daar nu maar eens om als alle restaria, want cafetaria noemen ze zich niet meer, zo ongeveer 50 verschillende snacks verkopen.
Na het nuttigen van de puntzak friet haalde ik dan thuis mijn platenkoffer op en ging dan, zoals je dat toen noemde, ‘plaatjes draaien’ bij mijn schoolvriendje Egbert van Lopik. Stiekem pikten we dan ook wat plaatjes van zijn oudere broer Jan en de muziek van Nancy Sinatra, Beatles, Stones, Kinks, Hollies en nog veel meer andere artiesten vulden de slaapkamer van Egbert. Ook was ik toen lid van de Christelijke Jongeren Vereniging-C.J.V. die om de 14 dagen een ‘instuif’ organiseerde in de kelder van de Goede Herder Kerk, waar mijn ouders conciërge waren.
Herman Stok met toeter
Op een zaterdagavond hielden we daar een ‘Top of Flop’-avond waarvoor veel jongens en meisjes, ja het was gemengd.... en de eerste prille liefdes waren daar al ontstaan.. zelf ook plaatjes meenamen. Op het stapeltje plaatjes dat ik meenam schreef mijn moeder nog snel ‘Van Henk’ en op de plaatjes die ik nu nog van heb staat dat ‘Van Henk’ nog altijd op in het handschrift van mijn moeder...
Wat me bij is gebleven van die avond is een pittige discussie toen ‘These boots are made for walking’, van Nancy Sinatra, als ‘flop’ werd gekozen en een van de jongens het er niet mee eens was. Hij pakte boos de toeter af die gehanteerd werd door een van de volwassen leiders, die in de jury zat, en gooide het ding hard op de grond waarna de toeter geen ‘toet’ en boe of bah meer deed en de boze tiener de kelder werd uitgezet.
1966 was ook het jaar dat mijn vader zijn rijbewijs haalde en we in de zomer op vakantie gingen bij pa zijn zus Trijntje Kruize, die in Katwijk aan de Rijn woonde. Die was getrouwd met een luchtmachtpiloot, oom Willie, en dat was een militair in de echte zin van het woord. Als ik de film ‘Schatjes’ zie dan zie ik ook de overeenkomst met mijn oom, tante en de kids daar in Katwijk. Een van de kinderen, mijn neef dus, die heette ook Henk, ja we hebben heel veel ‘Henken’ in de familie Kruize, en die was stapelgek op rookworst en tijdens een van de maaltijden had hij het stuk worst van zijn broer gejat en opgegeten.
Oom Willie, als echte militair, wilde hem daarvoor straffen en gaf hem dus ook het bevel, “Henkie, ga naar de winkel en haal twee grote rookworsten en die eet je hier meteen op!" Oom Willie dacht dus dat ie zijn zoon daarmee strafte en dat hij zich ziek zou eten. Neef Henkie haalde de rookworsten in de winkel, at ze daarna in één keer op en riep tegen zijn vader.."Lekker Pap, heb je nog meer?" Totale anticlimax dus voor ‘de militaire straf’ die Oom Willie dus voor zijn zoon in gedachten had.
De bestuurder, onze buurman die stevig bij zijn vrouw onder de knoet zat, kreeg het voertuig echter niet aan de praat. Mijn moeder, vader en ik stonden bij de raam het ritueel gade te slaan en na vele, vruchteloze, pogingen om het barrel in beweging te brengen, gaf uiteindelijk de accu van de stokoude DAF de geest en was het over-uit-en gedaan met de ‘Gouden Koets met Variomatic’. Nooit vergeet ik het boze gezicht van onze buurvrouw die met rood aangelopen gezicht terug keerde naar huis... tja, soms kan het leven hard zijn!’
Zoiets maakte 1966 een mooi jaar voor mij....
