tekst: René van den Abeelen foto: Het team van Arrow Classic Rock in 1998, met René van den Abeelen in ruitjeshemd
Terugblikken is ook een vorm van het geheugen opfrissen en hernieuwd genieten van datgene je hebt meegemaakt. Zo ook het geval bij de volgende herinnering opgeschreven door René van den Abeelen:
‘Ik wil eens wat schrijven over mijn jaar bij Arrow Classic Rock. Hoewel ik verbazend veel ben vergeten van dat korte avontuur is er toch wel wat te vertellen. De overstap van Radio Noordzee Nationaal (RNN) naar Arrow verliep eigenlijk belachelijk snel. Ik praatte met Marc van Amstel van Omroep Flevoland en ik schreef naar Arrow om mijn diensten aan te bieden. In die brief wees ik natuurlijk op mijn wekelijkse programma ‘Rock Uit Holland’ bij Radio Noordzee om aan te tonen dat ik thuis was in het genre.
Rock Uit Holland was een buitenbeentje bij RNN en bestond alleen maar om de politiek ervan te overtuigen dat alle soorten Nederlandse muziek door het station werden gesteund. Zo waren er bijvoorbeeld onder meer ook uurtjes country, dance en cabaret. Elke zaterdagavond presenteerde ik het programma live vanuit onze studio in de Hofstede in Naarden en ruwweg één keer per maand had ik een special met een kleinschalig live optreden van een band.
Allemaal vreselijk leuk om te doen. De directie van moederbedrijf Strengholt vond het allang mooi dat er een paar medewerkers zo gek waren dat allemaal in hun vrije tijd te doen; grote baas Guus Jansen had een gruwelijke hekel aan zowel dance als rock en die uurtjes waren voor hem dan ook 'een heilig moeten’. De ene vrijdagavond zaten mijn vrouw Marian en ik nog te luisteren naar Arrow’s, in het Engels gepresenteerde, Classic Album Special en had ik nog niets uit Den Haag gehoord. De volgende week was ik zelf presentator van dat programma! Gewoon in het Nederlands, overigens.
Ad Ossendrijver, directeur van Arrow, zat met de handen in het haar toen de presentator van dat programma abrupt opstapte, precies toen hij mijn brief kreeg. Het hield wel in dat ik vijf dagen per week van Huizen naar Den Haag heen en weer moest. Beetje zuur, omdat wij destijds juist vanuit Den Haag naar het Gooi waren verkast toen ik eindelijk echt ‘bij de radio’ was beland. Maar goed: aan de slag dus bij Nederlands enige echte rockstation; een prachtig vervolg op mijn Rock Uit Holland. Ik zou bij Arrow de redactie gaan doen van de Rolling Stones Special, die Luc van Rooij elke woensdagavond presenteerde, en tevens de redactie en presentatie van die Classic Album Special. Dat waren destijds de enige gepresenteerde uren op het station.
Daarnaast was het de bedoeling dat ik de muziek van het station ging samenstellen. Dat laatste was nieuw voor mij. Bij Radio Noordzee Nationaal had ik een tijd nauw samengewerkt met Ron Sterrenburg. Toen er weer een nieuwe programmaleider werd gezocht, omdat de huidige al na één maand weer alleen presentator werd, hielden wij in die tussentijd het station met zijn tweeën op koers. Ron was per 1 mei 1994 verantwoordelijk voor de Jocks en de Programma’s en ik deed Nieuws en Productie.
Het was een heel klein team daar op de etages aan het Buitenhof in Den Haag. Ad had een secretaresse/telefoniste, en twee man maakten de playlists aan. Zij besteedden heel veel zorg aan de overgangen van de muziek tijdens de talloze non-stop uren en ook deden zij de techniek als Luc en ik onze uurtjes opnamen. Verder zat er nog een tamelijk jonge knaap voor reclame en sponsoring en er was iemand die de buitendienst deed. Die reed rond met de Arrow Chevy waarmee hij ook apparatuur vervoerde als we ergens acte de présence gaven.
De redactie voor Luc’s en mijn uren was leuk om te doen en het samenstellen en presenteren van de Classic Album Special was helemaal te gek. Dat programma werd gesponsord door Warsteiner bier en dat werd natuurlijk in de uitzending genoemd, maar ik wilde mijn sponsor nog wat extra’s geven. Dat was nog niet zo makkelijk want ook commerciële stations hebben met behoorlijk knellende wetgeving te maken. Volgens Ad zou ik bij de afkondiging van het programma niet eens ‘proost’ mogen zeggen omdat het Commissariaat Voor de Media dan een boete kon opleggen. Het leek mij erg ver gezocht, maar ik zei dus geen ‘proost’.
In plaats daarvan bedacht ik om tijdens mijn aan- en afkondigingen van de nummers geregeld het geluid te laten horen van een flesje dat werd opengetrokken en het volschenken van een glas. Die boodschap leek me ook wel duidelijk en tja, dat waren natuurlijk gewoon achtergrondgeluiden. Idioot genoeg kregen we het geluid van dat inschenken niet goed 'op de band': het was veel te zacht en nauwelijks herkenbaar en uiteindelijk zochten we onze toevlucht tot het opnemen van het geluid van het inschenken van cola! Dat klonk wèl goed. Je hoorde in mijn special dus telkens het geluid van een Warsteiner kroonkurk die werd los gewipt en daarna het geluid van Coca Cola dat in een glas werd geschonken. Niet alleen de luisteraars wisten dat niet, ook Warsteiner heeft het nooit geweten.
Leuk, maar verder ging het steeds minder lekker. Om de haverklap kregen we boze leveranciers aan de telefoon (en zelfs aan de deur) die hun facturen wel eens betaald wilden hebben. Onplezierig. Ik kreeg steeds vaker te horen dat ik maar niet teveel tijd moest besteden aan het redactiewerk voor de specials, en om de haverklap gingen er andere platen in de programma’s dan wij wilden. Na een half jaar hield ik het voor gezien. Ik meldde dat ik alleen nog maar thuis het redactiewerk wilde doen en dan eens in de twee weken naar Den Haag zou komen om de teksten in te leveren en twee Album Specials op te nemen. Voor de rest wilde ik aan de slag voor andere stations. Zo heb ik nog een half jaar voor Arrow gewerkt.
Als klapper lukte het me een telefonisch interview met Yoko Ono te krijgen! Ik gebruikte het in de Classic Album Special van Kerst 1998, waarvoor ik John Lennon’s ‘Imagine’ had uitgekozen. Met zo’n simpel zuignap telefoonspoeltje nam ik het telefoongesprek thuis op op mijn cassettedeck, want een huisstudio had ik niet. Van tevoren had ik de katten uit de kamer gezet want ik wilde niet het risico lopen dat zij er doorheen zouden gaan miauwen of, nog erger, met het snoertje van dat telefoonspoeltje gingen klieren.
Alles ging goed en ik had een super exclusief item in mijn special! Je kan natuurlijk over Yoko denken wat je wil, maar dichter bij The Beatles dan met dat interview ben ik nooit gekomen! Sinds ik als freelancer was gaan werken, duurde het steeds langer voor mijn facturen werden betaald en omdat ik schoon genoeg kreeg van de loze beloftes stopte ik eind januari bij Arrow Classic Rock. Het had precies een jaar geduurd.
