Even een telefoonnummer zoeken en internet is vaak gewillig. Een postcode bij een adres vinden om de brief toch snel en goed ter plekke te krijgen? Geen probleem, daar is internet. Dien ik op te schieten om op tijd te zijn? Mijn horloge staat stil. Geen probleem, de mobiel geeft de tijd en trouwens de computer staat ook in slaaptoestand. Een druk op enter en binnen een paar seconden beeld met rechtsonder de juiste tijd, altijd!
Het leven is vol snelheid en verzorgt ons via vele bronnen van de verwachte informatie. Maar denk even goed na en plaats je ruim veertig jaar terug in de tijd. Waren we toen wel zo goed af met de informatievoorziening? In de ziekenomroep, waar ik destijds werkzaam was in 1971, bedachten we de dagelijkse opening van uitzendingen te beginnen met een juffrouw die gedurende een minuut lang de tijd meldde, oplopend tot het hele uur waarna drie piepjes ons zouden begeleiden naar de openingsjingle van de dagelijkse uitzendingen van het programma van ‘Halte Lijn 4’, de toenmalige ziekenomroep van het Rooms Katholieke Ziekenhuis in Groningen.
Oudgedienden begrijpen waar ik heen wil. Het was destijds mogelijk een speciaal informatienummer te bellen waarna een juffrouw in heel goed Nederlands je vertelde hoe de juiste tijd op dat moment was; teksten ingesproken op een bandje. Het was daarom ook altijd dezelfde juffrouw die je toesprak en niet alleen de minuten maar ook de seconden vermeldde in de tijdsopsomming. Er was dan ook geen sprake van een zogenaamd tweeweg gesprek, nee de juffrouw was absoluut alleen heersend en gaf je ook geen gelegenheid netjes te bedanken want voordat je het wist was de lijnverbinding al weer verbroken. Het was in de tijd dat nog niet vooraf werd vermeld dat ‘dit informatienummer kost u 10 cent per 10 seconden’. Iedere gebruiker van de telefonische tijdmelding wist dat dit automatisch bij het kostenplaatje van dataverbruik via de telefoon op zou komen.
Al dan niet vergezeld door Henk Kok heb ik daar de nodige bezoeken gebracht op verzoek van de redactie van het NOS programma ‘Met het oog op morgen’ om mijn mening te geven inzake toenmalige ontwikkelingen op radiogebied, vooral gericht op de veranderingen die plaats vonden binnen het zeezendergebeuren. Ga er maar vanuit dat destijds het merendeel van de studiogasten een paar uur van tevoren op deze manier werd ondervraagd en de antwoorden netjes werden geknipt en gemonteerd in het geheel van het programma.
Geduld daarbij te hebben was soms belangrijk omdat er meerdere mensen tegelijk op zoek waren naar een telefoonnummer bij een persoon die men graag wenste te bereiken. En de dames op 008 deden er van alles aan om zo terdege mogelijk antwoord te verschaffen, hoewel dit natuurlijk ook weer afhankelijk was van de gestelde vraag van de persoon die de informatie telefoneerde en het moment waarop deze de informatie wenste. Uiteraard was bij deze wel zeer speciale afdeling er ook sprake van spitsuren. Bekend zijn de verhalen van de bellers die niet alleen 008 om informatie belden maar vooral om persoonlijke boodschappen te kunnen verkondigen en te delen met de dames achter de informatietafel.
Het ging aan deze bellers voorbij dat het team daar alleen maar zat om de abonnees van de nodige telefoonnummers te voorzien en bijvoorbeeld niet om aan te horen dat tante Pien nodig gebeld diende te worden omdat ze veel pijn aan haar heup had of dat oom Karel eens goed de waarheid diende te worden gezegd over hoe om dat gaan met neven en nichten. Ongestoord bellen met de informatieafdeling bleek voor bepaalde mensen meer dat men dacht te maken hebben met een theekransje waar het, zonder de personen in kwestie te zien, even gezellig bijpraten was.
1983 ambtenarenacties, het stond groen van de PTT auto’s
Bron: Hans Knot Foto’s: Jan Hendrik van der Veen