Het echte Otto Solex verhaal

tekst: Philippe LM Derluyn foto: Mireille, Otto en Fernand

Als mens vergeten we vaak dat wij allen als "jonge gasten" - tieners, iets hebben beleefd waar men zich in de huidige tijden geen idee meer van kan vormen. Fan zijn van iets dat ver van ons af was, en daarenboven als illegaal werd beschouwd. Wat ook met Mi Amigo te maken had was van ons, "de grote Mi Amigo familie". Iedereen wist bij beter weten in hoe alles reilde en zeilde. Sommige luisteraars wisten vaak de betekenis van de codes, alhoewel zij het verschil niet kenden tussen fuel of een lek aan boord.

Een verhaal van 1974 tot 1978, en later een stukje in 1979, dat het ons nog mogelijk maakt om "die tijden" te herinneren. Bewijs hiervan, dat uit die periode (maar evident ook de tijden van de UK zenders, Veronica, Noordzee etc) heel wat materiaal nog steeds gedeeld wordt alsof het de dag van gisteren was.

Fernand en wijlen Mireille waren de link, het baken tussen Mi Amigo en zijn luisteraars. De oprichting ervan, na toestemming van Sylvain Tack, werd een méér dan intense belevenis. Op het tweede Mi Amigo Fanbal dd 25.02.1978 werd zowaar het 5000ste lid ingeschreven. Mireille en Fernand wisten hoe ze een fanclub dienden te leiden. Mireille had eerder te Roeselare (België - de stad waar ik woon en afkomstig van ben) een "International Pete Monti Fanclub" opgericht, daarna deden zij de opstart van een Willy Sommers fanclub. De Vinkestraat 43 te Wevelgem werd de plaats waar men Mi Amigo kon opsnuiven, kon beleven ... en men was er steeds welkom.

Ikzelf samen met mijn eerste lief waren er zo goed als elke zondagnamiddag wel te vinden, en steeds stond er koffie en taart op tafel. Het was ook een veilige haven voor medewerkers als zij van boord kwamen. Niemand kende hun gezicht, en bij het langsgaan waren zij één van de velen die even bij Mireille en Fernand op bezoek kwamen. Dus wie ook van gerechtsdiensten op de loer lagen, wie was wie ? Er waren zoveel bezoekers bij hen thuis. Hun oude salonzetel kan waarschijnlijk meer verhalen vertellen dan wie ook.

Fernand heeft tot nu toe nog steeds fotoalbums vol herinneringen die hij maar al te graag deelt als men hem op zijn huidige woonplaats gaat bezoeken. De fanclub kreeg het zelfs gedaan om een fanbal in te richten op 10 maart 1979, alhoewel Mi Amigo niet meer in de lucht was sinds 20.10.1978. Het ging door in de grote hal van het Boudewijnpark te Brugge, en het zat afgeladen vol.

... "En het verhaal van de Otto Solex dan?" hoor ik u vragen ...

Otto in 1978 aan boord van de Mi Amigo

Ferry schreef me enige jaren geleden het ontstaan van het Otto Solex verhaal: "Aan boord van de MV Mi Amigo werden zware werkzaamheden uitgevoerd door Otto. Die maakte zoveel lawaai dat het geluid doordrong tot in de live studio. De show van Ferry Eden werd er flink door gestoord. Hij vond het daarom zijn plicht de luisteraars te melden dat zij zich over de achtergrondgeluiden geen zorgen hoefden te maken. Het was enkel Otto maar die zijn nieuwe speelgoed, zijn Solex, aan het testen was aan boord van het zendschip."

Otto met Peter Chicago

Ook nadat Mi Amigo uit de lucht was, kreeg Otto zowaar een eigen plaatsje in het fanblad, "Otto's Rubriek". Hierna mijn verhaal, het gevolg op wat een 1 aprilgrap kan teweeg brengen: “In het Mi Amigo fanblad van 1 maart 1979 (4de jaargang nr 1) werd een algemene oproep gelanceerd om allen af te zakken naar de fanclub. Op dat ogenblik was dit het enige kanaal waar de fans konden worden bereikt. Het bekende verhaal van de Otto Solex werd opgepikt door Mireille en Fernand om er wat mee te gaan doen.

Ze beslisten om een oude niet meer werkende Solex uit een garage te halen en deze te gaan verloten op een tombola, 1 april leek daarvoor dus wel dé perfecte datum te zijn. Er waren fans aanwezig, maar een stuk minder dan gewoonlijk, omdat de oproep enkel via het fanblad was gebeurd. Uiteindelijk werd de exclusieve Otto Solex (aangekleed met MA & 319 stickers) verloot onder de aanwezigen. Mijn naam kwam uit de grote Dash trommel. Naast de Solex was er ook nog een half werkende transistorradio. Zonder knoppen! Het ding gaf geluid maar dat was het dan ook.

Ik belde na de uitreiking mijn ouders. Mijn ma nam op en kon het niet geloven, tja het was nu eenmaal 1 april. Ik vroeg of mijn pa met de auto de Solex en mezelf kon komen oppikken. Doch mijn vader kennende, hij had het echt niet begrepen op die "gangsters" van Mi Amigo, wist ik dat het een "noppes" zou worden. Fernand besloot daarop om zelf mijn ouders te bellen. Zo zouden ze tenminste geloven dat mijn verhaal waar was. Na wat onderling overleg tussen mijn ouders belde mijn ma Fernand op om te zeggen dat mijn pa onderweg was. Iets later kwam pa schoorvoetend het voetpad op, wat niet zijn gewoonte was, hij was steeds nogal direct van aanpak. Fernand liep hem tegemoet en schudde de hand, de Solex werd erbij gehaald door een smalende Fernand en werd opgeladen in de auto.

Doch het ganse gebeuren bracht wat teweeg bij mijn vader. Toen ik thuiskwam had hij reeds de Solex aan de praat gekregen. Er bleek enkel een bougie/ ontsteking te ontbreken. Ik heb "kilometers" afgelegd met de Solex, werd onderweg door wandelaars toegeroepen "Aaaaa Otto Solex" ... tot ik eens aan het grootwarenhuis Unic te Roeselare wederom werd toegeroepen door een vrouw ... doch ik had niet gezien dat er een betonblok scheef op het rijvak lag ... één winkelhaak in het voorwiel en dat werd noodlottig voor "mijn brommer". Met weemoed werd het afgevoerd naar het recyclagepark. Waarschijnlijk is het inmiddels reeds 100-den keren gerecycleerd, en wie weet heeft iemand, wellicht onwetend, nog een stukje ervan als onderdeel in zijn grasmaaier of een ander toestel. Het verslag over deze laatste 1 aprilgrap werd pas gepubliceerd in het fanblad van 15 augustus 1979 (4de jaargang nr 2)."