Nogmaals Moef Ga Ga

tekst: Hans Knot       foto: Moef Ga Ga, 1968. Foto door: Nijs, Jac. de / Anefo Nationaal Archief archiefinverntaris 2.24.01.05 bestanddeel 921-1864

Al eerder blikten we terug op de vroege zwart-wit popprogramma’s bij de AVRO. Een van de afleveringen van Moef Ga Ga werd ingezonden als Nederlandse deelname aan de jaarlijkse ‘Gouden Roos’ verkiezingen en dit leverde buitenlandse belangstelling op. Bob Rooyens mocht vervolgens een aantal afleveringen voor de ZDF in Duitsland produceren.

Destijds werd door een journalist van de GPD de studio in Amsterdam bezocht om een verhaal te maken over de regisseur: ‘Hij wil niet gestoord worden in de kleine, benauwde regiekamer van het Amsterdamse Bellevue. Zijn colbert hangt slordig over een stoel.

In hemdsmouwen geeft hij aanwijzingen aan de schakeltechnicus naast hem. Hij is bezig met de opnamen voor ‘Moef ga ga’, waarin het Amerikaanse zangeresje ‘Goldie’ optreedt. De 26-jarige AVRO-regisseur denkt niet lang na over ideeën die hij in zijn tienerprogramma wil gaan verwerken. Hij gooit ze er als het ware in, en cameraploeg plus belichters volgen hem enthousiast.

Bij de AVRO denkt men veel aan tieners. Naast het Amerikaanse Shindig, Studio Stalles en Rooster, die maandelijks terugkeren, worden incidenteel Tien-Tien en Moef Ga Ga uitgezonden.’ Wel werd het duidelijk voor de journalist dat door de specifieke regie van Bob Rooyens dit flitsende tienerprogramma televisiewaarde had gekregen. Hij kwam dan ook tot de conclusie dat het vaak beter was dan het luidruchtige Shindig, dat met overwegend minder goede artiesten dreef op weliswaar technisch perfecte beeldwisselingen en lichteffecten, maar in feite een gewoon routineproduct was, dat in Amerika bij tientallen tegelijk werd gemaakt.

Het verhaal ging verder met: ‘Bob Rooyens wil iedere ‘Moef Ga Ga’ ophangen aan een onderwerp. Hij heeft echter niet speciaal aan provo's gedacht, toen hij grote witte fietsen in zijn programma gebruikte. De eerste ontmoeting met de artiesten komt meestal tot stand in de studio, vlak voor de repetities.

Een voor hem onbekend Amerikaans zangeresje, dat hij in ‘Moef’ laat optreden is Goldie. Goldie is beslist niet verlegen. Ze is 23 jaar en vindt het maar lastig als men haar naar haar achternaam vraagt: Zelkowitz. Niemand kan het goed uitspreken of schrijven, dus vergeet het maar. Het is een Poolse naam, ze is daar ook geboren (1940), maar sinds 1947 woont ze in New York. Jaren geleden heeft ze een uit meisjes bestaand orkest opgericht: ‘Goldie and The Ginger Breads’. Met veel succes treedt de band in verschillende clubs op. Goldie drumt, zingt en schrijft meestal haar eigen liedjes.’

Ze kwam zelf ook nog even aan het woord in het interview in de GPD-kranten door te stellen: “Het is jammer dat veel Amerikaanse beatgroepen nooit naar Europa komen. Ik vind ze vaak veel beter dan waar ook ter wereld. Dat komt omdat deze groepen alles kunnen: een show maken, jazz, dixieland én beat spelen. Meestal hebben ze een goede zanger tot hun beschikking. Wat ik hier in Nederland heb gehoord en gezien, vind ik echt niet zo gek, het ligt op het Engelse peil."

Een dynamische Goldie stond in Studio Bellevue vervolgens in het halfduister achter een microfoon, omgeven door de uitstekend getrainde beat-girls van de Engelse choreograaf Gary Cockrell, die een onmisbaar onderdeel vormden in Rooyens ‘Moef Ga Ga’.

Trouwens zou Goldie later de naam Genya Raven aannemen en met tal van andere artiesten, ondermeer met Lou Reed op het podium staan en dat onbekende meisje is wel een hele grote geworden getuige: https://en.wikipedia.org/wiki/Genya_Ravan