tekst: Hans Knot foto: Dusty Springfield in Nederland, 1968 [Anefo]
Een ieder die van muziek houdt heeft wel herinneringen aan de favoriete zangers en/of zangeressen. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren het vooral, wat betreft mijzelf, de zangeressen uit Engeland die de voorkeur kregen boven die uit Amerika. De absolute topper was Dusty Springfield, die ik dan ook intens heb gevolgd en al haar muziek in de loop de decennia, dat ze in de platenstudio’s vertoefde, heb verzameld.
Uiteraard werd in de jaren zestig ook het nodige aan muziekbladen en andere tijdschriften verzameld waarbij Dusty Springfield ook voorbij kwam. In 1966 had ze de nodige successen gehad en kwam ze soms ook negatief in de publiciteit. In dat jaar was ze 27 geworden en vond zichzelf redelijk belangrijk, misschien wel te belangrijk tegenover andere personen waarmee ze in aanraking kwam. Ze was onder meer gast presentatrice in een Brits muziekprogramma, Ready Steady Go, op de televisie en had ook afspraken staan om op de Nederlandse televisie een eigen show te krijgen, hoewel van de laatste ik mijzelf niets kan herinneren.
In Engeland was er speciaal een avond georganiseerd waarin Dusty in het zonnetje werd gezet vanwege haar enorme vocale prestaties maar of ze niet in stemming was of dat ze het allemaal te veel aan belangstelling vond is niet bekend. Misschien kan het ook zijn dat ze een drankje te veel op had want toen een ober haar weigerde bij te schenken pakte ze een taartje dat ze in het gezicht van de man drukte. Ze stond op en wenste het restaurant, waar het feestje voor haar werd georganiseerd, te verlaten. Een assistent-manager volgde haar en ze deed net alsof zij hem hartelijk wenste te begroeten maar in haar hand had ze een tweede taartje die in de hand van de man werd gedrukt.
Toen de berichtgeving inzake dit incident in de Britse roddelpers verscheen kwam meer boven water want het bleek een van de typische Madame Dusty trekjes te zijn. Een paar jaar daarvoor haalde ze uitgebreid de kranten in Zuid Afrika nadat ze geweigerd had alleen voor een blank publiek op te treden en ze, ondanks een duidelijk verbod, toch voor een donker publiek optrad. Lef had ze terecht wel, maar in dat geval viel het dermate slecht bij de Apartheid regering dat ze direct het land werd uitgezet.
Mary O’Brien, zoals Dusty officieel heette, werd met een warm gevoel in London binnengehaald op het vliegveld Heathrow en een van de journalisten schreef zelfs dat het tijd werd om Dusty te eren met een koninklijke onderscheiding vanwege haar lef het Zuid-Afrikaanse regime te tarten en toch terecht voor een menigte van donkere mensen haar successen te zingen.
